....)

Bakıyorum kaç gündür ,kimse birşey yazmıyor.
Belki de paylaşmak bizi korkutuyor,
kendimize saklamak ,içimizden mücadele etmek istiyoruz kendimizle.
Bunun itirafını yapmak isterim yeri gelmişken.
Hiçbir zaman içimdeki tüm kızgınlıkları yansıtamamışımdır çevreme.Hep kendimleydi savaşım.
Kendime kızdım,bağırdım,darıldım,yok saydım.
Ne oldu peki?!
Umursamamayı öğrenmeye çalışıyorum.
Belki bir kaçış yolu
Belki kolaycılık
Belki polyannacılık
Ne olursa olsun,günümüz değer yargılarıyla hareket eden insanlarla uzlaşamamamın uzlaşı formülü bu benim için adı ne olursa olsun....

------------------------------------------------------------------------------------------------
Zor olacak tabi..
Kolay değildir, insanın kendine bile itiraf etmekte zorlandığı şeyleri paylaşması.....
Ama yavaş yavaş bir açılacağız ki göreceksiniz...
Yavaş, yavaş..
Kızgınlıklarımızı, hayalkırıklıklarımızı,pişmanlıklarımızı paylaşmak kolay değildir,sanki emniyet duvarını yıkmak gibi birşeydir...
Kendi adıma, şimdilik söyleyebileceğim şey, en büyük haksızlığı kendime yaptığımdır.Önceliği hep başkalarına verdim, başkalarının mutluluğu adına kendi mutluluklarımdan vazgeçtim,kaldırabileceğimden fazla sorumluluk aldım,sorumluluklarıma kendimi bitirircesine sadık oldum.. Dönüp baktığımda ne mi gördüm?
Geçip gitmiş bir zaman... Yarın ölsem kendim için hiçbirşey yapmamışım....